-
- Alt yazı
Ben Yozgatlıyım. Allah ne nasip ederse diyerek, büyüklerin sözüyle, görücü usulüyle evlendik. Bir bakışta sevdik birbirimizi. Öyle kolay bir hayat beklemiyordu beni, baştan belliydi. Evlendim, bir geldim ki maşallah evin içinde bir tabur insan! Kaynanam, kaynananın kaynanası, eltimin eltisi, bacanak derken, tam dokuz kişi aynı evde yaşıyoruz.
Ben Yozgatlıyım. Allah ne nasip ederse diyerek, büyüklerin sözüyle, görücü usulüyle evlendik. Bir bakışta sevdik birbirimizi. Öyle kolay bir hayat beklemiyordu beni, baştan belliydi. Evlendim, bir geldim ki maşallah evin içinde bir tabur insan! Kaynanam, kaynananın kaynanası, eltimin eltisi, bacanak derken, tam dokuz kişi aynı evde yaşıyoruz.
İlk gün anladım işimin zor olduğunu ama yılmadım. Saygıda kusur etmemeye söz verdim içimden. Kim ne isterse hemen koştum. Meyveyi soyup çatalla yedirdim, ayakkabılarını boyayıp önlerine dizdim. Mantoları, şalları tuttum, hırkaları omuzlarına koydum. Hizmette kusur etmek bana yakışmazdı. Şimdi bakıyorum da, yeni gelinler bu işleri rüyasında görse, uyanır kaçar!
Gel zaman git zaman… Altı yıl geçti, bir türlü çocuk sesi duyamadık evimizde. İçimde koca bir boşluk, geceleri yastığa baş koyunca sessizce döktüğüm gözyaşları… Ama eşim, Rabbime şükürler olsun, hep yanımdaydı. “Sen üzülme” dedi, “biz birbirimize yeteriz” dedi. Bu dert, bizim evliliğimizin en ağır imtihanıydı. Birlik olduk, sabrettik, sırt sırta verip geçtik o günleri.
Bugün dönüp bakınca, yaşadıklarımı bir başkasına anlatsam, masal sanır. Ama ben yaşadım, şükrettim, direndim. Sevgi olunca, sabır olunca, her yük hafif gelirmiş, onu öğrendim